Długo zabierałam się za tego posta...Wiedziałam, że na niego muszę mieć czas, dużo czasu. On nie może być napisany w biegu czy bezdusznie. Bo to jedno z tych ciast, które poruszy każdą duszę ;-) Jest może czasochłonne, choć wcale nie trudne. Wymaga może niebanalnych składników (patrz na przykład przygotowane wcześniej puree z dyni)...ale zapewniam Was warte jest każdej poświęconej mu chwilki.
Ja, któregoś pięknego dnia, ubzdurałam sobie, że to jest właśnie ten moment i ja muszę to ciasto zrobić...tak po prostu, bez okazji a jedynie z myślą o rodzinnym, niedzielnym obiedzie. A jak ja sobie coś postanowię...to koniec ! Muszę to zrobić natychmiast :-)
Jak to bywa z każdym pierwszym razem, lekko nie było ;-) Najpierw problem z foremkami...bo gdy już większość składników gotowa, ja orientuje się, że potrzebuję dwóch identycznych okrągłych foremek...albo będę musiała piec ten sam placek dwa razy. Po przekopaniu całej spiżarni, znajdując po drodze całkiem sporo zapomnianych gratów, rozsypując to i owo podczas wspinaczki na szafki...znalazłam ! Były dwie prawie identyczne foremki, różniły się może o centymetr więc zaryzykowałam.
Przygód było z tym ciastem co nie miara...i gdy już piękne, przystrojone (na szczęście sfotografowane wcześniej) pakowałam do auta na ów rodzinny obiad...wypadło z pudełka do transportu ciast (chyba projektant pudełka nie transportował nim ciast dalej niż z kuchni do salonu ;-) ! Załapał się na nie więc próg mojego auta oraz kurtka :-) Z kurtki z nieskrywaną przyjemnością zlizywałam a resztę uratowałam z niewielkim na szczęście uszczerbkiem i wciąż cudne zawiozłam na rodzinne testy.
To ciasto to faktyczna rozkosz...sprawdzona na wielu :-) Jest dosyć ciężkie i wilgotne a więc bardzo sycące. Ale ma to swoją zaletę - łakomczuchy nie zjedzą za dużo na raz ;-)
Doskonale nadaje się na zdrowy tort dla każdego. Jest również ogromną ucztą dla oka. Sami zobaczcie ! A jak chcecie przepis to klikajcie dalej ;-)
